นักเรียนทุนญี่ปุ่น

"ผมไม่ใช่คนจำพวกอัจริยะ แต่ผมเป็นคนจำพวกอาศัยลูกอึด" ประโยคนี้ผมเคยใช้ตอบสัมภาษณ์งาน แล้วก็ได้ด้วย

เรื่องนั้นเป็นความหลังไปแล้ว ตอนนี้ผมหันหลังให้สิ่งนั้น และเดินตามเส้นทางชอบถนัดของผมแทน ซึ่งถือว่าได้ก้าวผ่านปากทางประตูฝันมาแล้ว ด้วยการได้เป็นนักเรียนทุนญี่ปุ่น แม้จะเป็นนักเรียนที่แก่ไปหน่อยก็ตาม 55

หากย้อนภาพกลับไป
ใครๆที่เห็นเด็กน้อยใส่ร้องเท้าแตะเดินผ่าดงป่า(แต่ตอนนี้กลายเป็นสวนยางพาราไปหมดแระ)ไปเรียนในโรงเรียนวัดบ้านนอกของหมู่บ้านชายขอบของจังหวัดหนึ่งแถบภาคใต้ ใครจะคิดว่าเด็กคนนั้นจะได้มาเรียนดอคเตอร์ถึงเมืองนอกเมืองนา

มีแต่เด็กน้อยคนนั้น ที่คิดว่าตัวเองทำได้ คิดฝันถึงขนาด สลักติดตามผนังบ้านตัวเล็ก(ตัวใหญ่กลัวแม่ด่า)ไปทั่วว่า ดร.ทxxx ศxxx 

ด้วยพื้นฐานชีวิตมันน้อยนัก เลยต้องใช้เวลากว่าจะหันสมอเรือชีวิตไปตามทางที่คิดฝันตอนเยาว์ได้ แต่เอาละตอนนี้เด็กคนนั้นได้มาเป็นนักเรียนนอกเป็นระยะเวลา 1 ปีกับ 2 เดือนในวันนี้แล้ว ก็ต้องสู้กันต่อไป

หลังสู้กับชีวิตในต่างแดนมาพักหนึ่ง วันนี้มีแรงบางอย่างทำให้อยากกลับมาเขียนบล๊อคนี้อีกครั้ง ทำให้อยากจะบันทึกชีวิตการมาอยู่ที่นี้เก็บไว้สักหน่อย หากมีเวลาอาจจะเล่าถึงวิธีการหาทุนมาเรียนที่นี้ด้วย เผื่อเป็นประโยชน์ต่อใครที่สนใจและบังเอิญมาอ่านมาเจอ

เขียน ณ.กรุงโตเกียว
ในวันที่พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิด