ชอบถนัด

ต้องขอบคุณน้องๆที่สละเวลามาคอมเม้นให้บันทึกแห่งความสุขอันก่อน
ทุกคำตอบรับ ไม่ว่าจะด่า หรือชม หรือการแบ่งปันความคิด มีค่าเสมอ

มีคำพูดว่า การได้ทำสิ่งที่ชอบคือความสุข
ผมก็เชื่ออย่างนั้น แต่ที่เชื่อกว่านั้นคือ...
การได้ทำสิ่งที่ชอบและถนัดจะมีความสุขยิ่งกว่า

เมื่อก่อนตอนเป็นลูกจ้างเขา
ก็คิดว่า..เป็นผู้ประกอบการคงมีความสุขมากมาย
จึงลาออกจากงาน ไปลุยมันเต็มที่ แต่ไปไม่รอด
มานั่งพิจารณา รวมทั้งให้ผู้เชี่ยวชาญวิจารณ์
พบหลายข้อของความผิดพลาด
และข้อที่ร้ายกาจที่สุดคือ..ตัวเองไม่มีความถนัด
ถ้าจะสร้างความถนัดนี้ คงต้องฝึกฝนพร้อมต้นทุนที่เสียไปอีกบาน

ต้องกลับมาเป็นลูกจ้างอีกครั้ง
และแน่นอน ไม่มีความสุข ไม่อยากเป็น ไม่อยากทำ
แม้ตำแหน่งและหน้าที่จะดูดีขึ้นก็ตามเถอะ

แล้วในวันหนึ่ง..เมื่อได้ยินแม่พูด
"เรื่องอื่นแม่ไม่รู้ แต่ถ้าเป็นเรื่องวิชาการแล้ว ลูกบ่าวของแม่ไม่แพ้ใคร"
(ลูกบ่าว เป็น คำเรียกลูกชายคนโตของชาวปักษ์ใต้)

ใครพูด..จะดูไม่ซึ้งและไม่ได้คิด..เท่ากับการที่พระมารดาพูดให้ฟัง
แม้ว่า..ตอนวัยรุ่นจะไม่ค่อยอยากนัก แต่พอโตขึ้น ไม่รู้ทำไม...
อยากให้ท่านสั่ง อยากให้ท่านสอน อยากให้ท่านตัก อยากให้ท่านเตือน

ไม่ว่าครั้งนั้น แม่จะพูดยกยอให้ลูกชื่นใจ หรืออะไรก็ตามแต่
ประโยคนั้นทำให้ตระหนักนึก ตรึกตรอง และรู้ว่า..
ความถนัดที่ติดตัวมานานแสนนานของตัวเองคืออะไร
ทำให้ต้องเอารายการที่ตัวเองชอบ ที่อยากเป็น ที่อยากทำ
มาลองจับคู่ตุนาหงันเข้ากับสิ่งที่ตัวเองถนัด

การตัดสินใจลาออกอีกครั้ง จึงได้เกิดขึ้น

สัปดาห์ที่ผ่านมา...
ดัชนีความสุขของตัวเองขึ้นลงผันผวน อย่างกับดัชนีหุ้นในภาวะตลาดปั่นป่วน
ข่าวดีมากระทบก็พุ่งปรู๊ด ข่าวร้ายเข้ามาก็ร่วงพราว
โชคยังดี ที่หุ้นชีวิตตัวนี้มีปัจจัยพื้นฐานที่ไม่เลวร้ายนัก
จึงถือว่า..ดัชนีความสุขของผมยังชนะดัชนีเฉลี่ยของตลาดมาได้
..แม้ในช่วงเวลาที่ยากเย็น

ถ้าจะบอกว่า ปัจจัยพื้นฐานของความสุขนั้น ผมได้มาจาก..
การได้ทำงานวิจัยในวันจันทร์-ศุกร์
งานเป็นติวเตอร์ให้น้องๆที่น่ารักในวันเสาร์-อาทิตย์
และการแบ่งบันเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ..ผ่านการเขียนอย่างนี้

ถ้าผมจะพูดอย่างนั้น..คงไม่ได้เป็นการพูดเกินจริงมากนัก

คงเพราะว่า..
ผมกำลังทำสิ่งที่ "ชอบถนัด" อยู่นั้นเอง

-----------------------------------------------------------------------------------------